Het gaat…… niet…

Het is alweer een tijdje terug dat ik geschreven heb maar op de een of andere manier weerhield iets mij er van om te schrijven want het halleluja gevoel heeft plaats gemaakt voor, tsja voor wat eigenlijk……

Eerst het goede nieuws uiteraard want wat is er toffer dan om te kunnen melden dat ik inmiddels, op een dag na, 10 weken onder weg ben 🎉🎈🎉🎈De beeb deed het bij de laatste echo goed en, ondanks dat ze het normaal niet doen bij 8 weken, hebben we een super toffe stoomlocomotief gehoord met een ferme hartslag.

Dan weer terug naar de realiteit…..

Het gaat niet zo lekker… mentaal gezien en das een behoorlijk understatement. Ik ben mijzelf behoorlijk tegengekomen met het stoppen van de ritalin (adhd) en dat kwam behoorlijk onverwachts. Ik liep als een ongeleid projectiel door het huis te banjeren en kon soms niet eens meer uit mijn woorden komen door de drukte in mijn hoofd. Door de drukte werd mijn slaapprobleem weer aangewakkkerd waardoor ook de paniekaanvallen weer werden getriggerd dus het hele pakket is weer compleet.

Gelukkig werden er al iets van problemen verwacht waardoor er al een aanmelding lag bij de pop poli en hierdoor ook bij psychiatrie ivm eventuele medicatie die gebruikt mag worden tijdens de zwangerschap. Hoewel ik sceptisch was vanwege het woord psychiatrie kan ik niets anders zeggen dan dat ik, ook hier, het gevoel heb op mijn plek te zitten. Mijn psych is een no nonsens kerel die net als ik zegt wat ie denkt wat regelmatig eindigt met lach salvo’s van beide kanten, kortom heerlijk. Daarnaast zitten we nu in een test periode met medicatie en mocht alles aanslaan dan kan het maar zo zijn dat ik definitief van de ritalin af kom door een combinatie van minder schadelijke medicatie, hoe fijn is dat!

Het vermoeden is dat de problemen weg komen doordat we momenteel in een niemandsland gedeelte zweven. De afgelopen maanden werd ik weer staande gehouden door afspraken in het ziekenhuis en leefde je daar wekelijks naar toe. Ondanks dat we wisten wat het inhield en ik hard aan het werk ben geweest met therapieën de afgelopen jaren heeft het hele traject toch weer een hele impact gehad.

Omdat controle van mijn kant uit een groot issue is word er nu gekeken of het mogelijk is om voorlopig toch wekelijks een echo te doen tot de 14 weken voorbij zijn en het vanaf dat punt af te gaan bouwen naar normale controles die gewenst zijn bij een medische indicatie. De hoop is dat ik hierdoor meer rust vind en mijn paniekaanvallen weer geminimaliseerd worden vanwege het gevoel dat ik toch weer wat meer de touwtjes in handen heb en omdat tegen die tijd de medicatie ook zijn werk doet.

Voor nu is het roeien met de riemen die ik heb en mij terug trekken in mijn eigen vertrouwde wereldje maar hopelijk is binnen niet al te lange tijd mijn eigen oude ik weer terug die volop kan gaan genieten van dat kleine wondertje in mijn, nu al, groeiende buik.